Net als iedereen ben ik geen fan van het bijhouden van mijn urenadministratie. Al een aantal jaren gebruik ik hiervoor zelfgemaakte programmaatjes. Langzamerhand heb ik een methodiek ontwikkeld die goed bij mij past. Ik heb deze de passerende trein methodiek genoemd.
Wat is de passerende trein methodiek?
Deze methodiek is een alternative manier om tijd te registreren. Een urenregistratiesysteem dat volgens deze methodiek werkt, vraagt regelmatig proactief wat de gebruiker aan het doen is. In tegenstelling tot een standaard registratiesysteem dat van de gebruiker verlangt om zelf klokken te starten.
Als men deze methodiek hanteert, krijgt de gebruiker met korte tussenpozen een popup waarin gevraagd wordt wat de huidige activiteit is. Als deze activiteit hetzelfde is als de vorige keer dat dit werd gevraagd, volstaat een klik op de enter knop om de popup weer voor een periode te sluiten. De tussenliggende tijd wordt dan opgeteld bij de eerder geregistreerde registraties van deze activiteit. Is de activiteit niet hetzelfde dan wordt de teller voor de tijdspanne van deze nieuwe activiteit op 0 minuten gezet.
Uiteraard kan men heel snel nieuwe activiteiten toevoegen, en ook snel zoeken in eerdere activiteiten om daar weer op verder te registereren. De popup-interface moet zo snel mogelijk werken zodat de gebruiker, minimale hinder ervaart en vooral niet hoeft na te denken of afgeleid wordt. Het hoofd moet zich immers volledig met het echte werk bezighouden.
Hoe korter de tussenpozen hoe accurater de tijdregistratie. Uiteindelijk zijn de optellingen schattingen van hoeveel tijd er aan een taak besteed is. Maar als je er over nadenkt werkt elk tijdsregistratiesysteem met inschattingen.
Hinderlijke onderbrekingen?
Het lijkt misschien irritant, maar als je regelmatig met korte tussenpozen door een popupje wordt gevraagd wat je aan het doen bent, gebeurt er na een tijdje iets geks. Wat er dan gebeurt is hetzelfde als wat er gebeurt als er regelmatig een trein langs komst. Ik zal het uitleggen.
Ik heb ooit pal naast een spoorlijn gewoond. Elk kwartier kwam er een trein langs en die maakte behoorlijk wat lawaai. In het begin had ik er veel last van. Ik kon me enorm irriteren of soms schrok ik wakker. Maar op een gegeven moment verdween de irritatie.
Het was niet dat ik het geluid accepteerde en daarmee de irritatie de baas geworden. Nee de irritatie verdween, omdat het bewustzijn van de trein en het geluid verdween. Na een tijdje filterden mijn hersens het geluid weg en wat overbleef was stilte. En toch passeerde elke dag de trein tientallen keren mijn huis.
Bij een tijdregistratiesysteem werkt dit zelfde principe. Je hersens filteren de tientallen popups, die je elke keer snel hebt beantwoord, gewoon weg. En ongemerkt houd je zeer nauwkeurig bij wat je elke dag doet.
Werk je op uurbasis? Dan helpt de passerende trein methodiek je heel veel vergeten uurtjes door te berekenen. En zelfs al word je niet voor je uren betaald, het is heel leerzaam om te zien waar je echt je tijd aan besteedt.
De passerende trein zelf uitproberen?
Jaren heb ik gewerkt met een maOS programmaatje dat met de passerende trein werkte. Helaas wordt het programmeerraamwerk waarin dat appje geschreven is niet meer ondersteund. Ik heb hiervan geen werkende binaries meer. Sinds ik weer terug ben op Linux heb ik een volledig nieuwe versie gebouwd op basis van Electron. Deze versie heet Trajno en kan draaien op Mac, Windows en Linux. Trajno is bruikbaar, maar moet beschouwd worden als een prototype. Voorlopig moet je Trajno zelf compileren. De broncode van Trajno staat op GitHub.
Wil je weten wat Trajno betekend. Gebruik dan Google Translate om dit woord te vertalen vanuit het Esperanto. Je kunt het waarschijnlijk wel raden.
